"De schemering van de afgoden: of hoe te filosoferen met een hamer" (Oorspronkelijk Duits: Götzen-Dämmerung oder Wie man mit dem Hammer philosophiert) is een beknopte en toegankelijke samenvatting van Nietzsches kritiek op de traditionele filosofie en moraal. De titel suggereert metaforisch de ontmanteling van de afgoden, of valse waarheden, die het Westerse denken hebben gedomineerd. Hier schetst Nietzsche de kernthema's van zijn late werk in tien secties, voorafgegaan door een korte inleiding. Hij gebruikt de metafoor van de "schemering" om het verval aan te duiden van wat voorheen als waarheid werd geaccepteerd, die hij "afgoden" noemt. Hij plaatst dit naast het beeld van een hamer, die een gewelddadige vernietiging van oude overtuigingen suggereert, aangevuld met de stemvork, die een diagnostische benadering symboliseert die de "holle klanken" van in twijfel getrokken afgoden onthult. Nietzsche verdiept zich in het verval van metafysica, moraliteit en religie en bekritiseert het dualisme dat de Westerse cultuur heeft gedomineerd door de wereld te verdelen in ware en schijnbare sferen. Hij richt zich op Socrates als een embleem van verval en karakteriseert hem als een pathologische figuur wiens dialectische methode een schadelijke verschuiving in de Griekse smaak markeerde, waardoor de opkomst van het volk werd bevorderd ten koste van nobelere waarden.